Van Finish tot begin

Geland

Het is april 2004. Twee weken geleden “geland” op Schiphol, maar nog lang niet in ons hoofd. We zijn weer in ons eigen kikkerlandje na een lange reis van bijna 12 maanden door Azië, Australië en Nieuw Zeeland. Een fantastische reis met een dito gevoel. Zoveel indrukken opgedaan, zoveel lieve en leuke mensen leren kennen en er zelfs permanente vrienden aan overgehouden, alleen wisten wij dat toen nog niet. Maar de realiteit klopte genadeloos op de deur.

Er stond zo goed als niets op de bankrekening, de hypotheek moest betaald worden en we hadden nog geen werk. We waren alle twee druk bezig met de diverse sollicitaties. Caroline was er al snel uit. Op 1 mei kon zij beginnen op de poli chirurgie van het OLVG in Amsterdam. Nog geen 2 weken later had ik mijn 1e gesprek, ook bij het OLVG, als senior inkoper, maar ik was ook op gesprek gevraagd bij Heliomare in Beverwijk waar ze een inkoopafdeling wilden gaan opzetten. Echter Heliomare bood mij geen vast contract en het OLVG wel. De emigratieplannen waren toen nog helemaal niet in beeld en dus daar uiteindelijk de handtekening gezet.

Emigreren?

We maken een sprongetje naar juni 2004. Op ons werk gaat het redelijk, alhoewel ik, Arthur, vaak vanachter mijn bureau vooruit zit te staren met de gedachte : wat doe ik hier? Ik wil weer reizen. Er moet wat mij betreft iets gaan veranderen. Als ik er die avond tijdens het eten tegen Caroline over begin ben ik niet eens verbaasd als zij eigenlijk wel hetzelfde voelt, nog iets minder enthousiast dan ik, maar een paar weken later was het wel duidelijk.

In Azië hebben we gezien waar het allemaal om draait en wel om eten, een dak boven je hoofd en een gezond lijf. Zeker niet de drang naar mooier, groter en beter in welke vorm dan ook. Vanaf dat moment praten we bijna elke avond over niets anders dan : wat gaan we dan doen? Wat kunnen we? Nou, eigenlijk bar weinig anders dan ons eigen vak uitoefenen, zijnde verpleegkundige en inkoper. Maar ja, datzelfde werk gaan doen in het buitenland is niets anders dan een vlucht uit deze werkelijkheid en beginnen aan een andere en dat willen we zeker niet.

In loondienst of een eigen B&B?

Wat zouden wij alle twee goed kunnen waar je nou niet specifiek een opleiding voor nodig hebt? Een camping wellicht? Een chambre d’hôte dan wel B&B of een combinatie hiervan? Al snel werden wij steeds enthousiaster en gingen wij het internet raadplegen. De Google zoektermen varieerden van “Nederlanders + camping” tot “te koop chambre d’hôte Frankrijk” en alles wat daar tussen zit.

Frankrijk was inderdaad de keuze. De taal spraken we meer dan redelijk, het klimaat was beter dan in Nederland en als het echt zou moeten zouden we altijd binnen 12 uur weer in Nederland zijn. Nooit konden we toen vermoeden dat dit inderdaad een paar keer zou gaan gebeuren. Maar goed, er kwam van alles voorbij op internet en al snel hadden wij een favoriete site waar veel campings en B&B’s te koop werden aangeboden.

Maar wat is in hemelsnaam een “fonds de commerce”? En wat liepen de prijzen ver uiteen. Al snel werd ons veel duidelijk. In de Ardeche, Provence en Dordogne hoefden wij niet te zoeken want dat lag allemaal ver boven ons budget. Dat budget hadden we al snel kunnen bepalen aan de hand van de waarde van ons eigen huis en wat er eventueel aan hypotheek verkregen zou kunnen worden. Bedenk dat de hypotheekkeuze toen zeer beperkt was voor een (2e) huis in Frankrijk.

De zoektocht start

Herfst 2004. Wij hebben ondertussen de ouders van Caroline van onze plannen op de hoogte gebracht. Dat werd vooral door Berthy uiteraard niet met al te veel enthousiasme ontvangen. Wij waren immers een veilige haven voor van alles en nog wat. Uitproberen van nieuwe gerechten, mee op vakantie naar verre landen, spontane uitjes en ga zo maar door. Maar goed, zowel Berthy als Aris zagen wel dat het ons menens was en de tijd zou het leren.

Eind september hadden wij ons eerste ritje richting Frankrijk gepland. Op internet diverse locaties uitgezocht en afspraken gemaakt waar mogelijk. Ons plan was om op woensdagavond te gaan rijden, net na Parijs stoppen bij een Formule 1 hotel en de volgende ochtend door. Je arriveert dan rond 11 uur in midden Frankrijk en je hebt zo bijna de gehele donderdag, vrijdag en zaterdag om bezichtigingen te doen en op zondag weer terug te rijden. Kost maar 2 vrije dagen en het valt niet op bij de werkgever. We zijn gewoon een lang weekend lekker weg was elke keer het antwoord.

Bouwval en een leeg meer

Als iets te mooi is om waar te zijn……….dan is het dat (vaak) ook. Onze eerste afspraak was bij een camping waar we niets voor hoefden te betalen, alleen een klein bedrag voor goodwill. Aangekomen bij de camping bleek het superklein te zijn, was er geen woongelegenheid en lag er een meer bij wat in het hoogseizoen droog viel. Het eerste de beste dorp waar we zouden kunnen gaan wonen was nog erger dan een oud mijnwerkersstadje. Ik wilde weg uit Nederland en zag het helemaal zitten, Caroline stond het huilen nader dan het lachen.

Op die dag maakten wij de voor ons belangrijkste afspraak : we vinden het alle twee 100% top en anders gaat het niet door, 100 tegen 99,9 is een NO GO. En met die instelling ging het verder. Na twee dagen belden we naar huis dat er niets tussen zat en Berthy reageerde zeer verheugd :-). Maar er zouden nog meerdere bezoekjes aan Frankrijk volgen. Bij de een was het pand prachtig en het dorp helemaal niet onze smaak en bij de ander weer precies omgedraaid. Afbraakpanden, fout gelegen huizen met grote vervallen schuren en ga zo maar door. Elke keer weer kwamen we toch wel een beetje teleurgesteld thuis.

Andere baan

Na een jaar werken bij het OLVG zag ik het werk bij het ziekenhuis niet meer zitten. Ik solliciteerde weer bij een farmaceut en werd direct aangenomen. Ook daar had ik snel leuke collega’s die ik ook op de hoogte bracht van mijn, onze, plannen. Het werk liet overigens ook daar veel te wensen over. Een management buy-out en veel te weinig leuk werk. Een hoop ontevredenheid op de werkvloer en tot overmaat van ramp werden we ook nog overgenomen, door Duitsers.

Heb ik echt in 2003 die superbaan opgezegd bij Katwijk Farma? Voor dat ene jaar reizen? Toch komt dan het cliché weer om de hoek kijken : het is altijd ergens goed voor (KF werd overgenomen en weer later doorverkocht aan Indiërs om daarna in volledige uitgeklede vorm nog verder te gaan, brrrrr)

Maar ook verder zoeken

Bij Caroline ging het al niet veel beter. Veranderen was een verboden woord bij haar collega’s. Met regelmaat vroeg Caroline : Maar waarom doen jullie dit zo en zo? Steevast kwam het antwoord : omdat we het altijd zo hebben gedaan. Er moest wat gaan gebeuren want dit werd voor ons beiden geen succes meer op de Nederlandse werkvloer. Er ging een heel jaar voorbij met bezoekjes aan Frankrijk maar ook “gewoon” weer een rugzakreis naar Maleisië in september 2005, samen met Caroline d’r ouders.

Ondertussen ook elke keer weer het internet op gegaan en diverse chambre d’hôtes met Nederlandse eigenaren aangeschreven met vragen als : Hoe zij het destijds voor elkaar gekregen hadden? Hoe het leven was? Of er van te leven viel? enz enz. Van bijna niemand kregen we antwoord, maar gelukkig van 1 wel, de eigenaren van Le Petit Mas d’Ile. Het was er veel te druk, de antwoorden kwamen nog wel, en die kwamen ook. Maar het was niet te koop.

Onverwacht scenario

Wij konden weer verder met onze voorbereiding. Sinterklaas en Kerst stonden voor de deur. Het was koud en guur weer, gezellige tijden, maar beide in het rood wit geklede mannen vertrokken uiteindelijk ook weer. Een nieuw jaar brak aan, 2006, nieuwe ronde nieuwe kansen. Wij maakten weer plannen om in Frankrijk te gaan kijken, zo ook dat bewuste weekend in maart. Het draaide allemaal weer op niets uit en dus onverrichte zaken naar huis. Een goede vriend zei tegen ons : wat jullie zoeken staat er al, alleen heb je het nog niet gevonden. Goed, wellicht heeft hij gelijk. Maar eerst weer de mail checken om te zien of er ondertussen andere eigenaren hadden gereageerd. Bij het zien van 1 speciaal bericht werden onze ogen zo groot als schoteltjes. Le Petit Mas d’Ile had gereageerd. Of we al iets gevonden hadden, anders was het nu wel te koop.

Huh??? Snel verder lezen. Wat bleek, het ergste wat je maar kan bedenken was haar, de eigenaresse, overkomen . Tijdens een wandeling was haar man geheel plotseling overleden en ze kon onmogelijk dit bedrijf in haar eentje voortzetten. Het was 19 maart dat we dit lazen. We wisten niet hoe snel we terug moesten schrijven met uiteraard ons medeleven maar ook met de nodige vragen waaronder uiteraard de vraagprijs. Al snel vlogen de mailtjes heen en weer en werd er een afspraak gemaakt voor 29 april.

Eerste kennismaking

30 April was toen nog Koninginnedag en die viel nog gunstig ook, het kostte ons weinig dagen. Weer in de auto gesprongen en op naar de Charente. Waarheen? De Charente. We hadden er nog nooit van gehoord en hadden geen navigatie. Ja, ik had Caroline, maar ja dat links en rechts hè 🙂 Een Michelinkaart deed wonderen. We werden allerhartelijkst ontvangen, kregen een rondleiding en vielen van de ene verbazing in de andere. Het was precies wat we zochten. Een kleine camping voor maximaal 8 a 10 plaatsen en in het huis 4 kamers die ook als 2 en zelfs als 3 appartementen verhuurd konden worden en……………….een zwembad in de tuin.

We zaten op een hele grote wolk, weliswaar geen roze, maar toch, we konden niet geloven dat dit nu binnen handbereik lag. Er schoot ons van alles door het hoofd. Wat we er allemaal van zouden kunnen maken, wat er uitgebreid kon worden, wat er nog gedaan moest worden en ga zo maar door, maar het allermooiste vonden wij dat je zo goed als niets aan het huis hoefde te doen, dachten wij toen. We konden het kopen inclusief de bijna geheel complete inboedel. Alleen wat zaken met emotionele waarde zouden meegenomen worden. Wij vonden alles best.

Verkennen

Wij bleven een paar dagen om in de omgeving te kijken en het werd alleen maar mooier. Kastelen, meren, pittoreske dorpjes en ga zo maar door. In het dichtstbijzijnde dorp, gelegen op nog geen 4 km, was werkelijk alles te vinden, van tandarts tot eerste hulp post en van veterinair tot ruime supermarkt. Eigenlijk hadden we het al na 5 minuten gezien. Dit is het. Nu nog het thuisfront gaan vertellen.

Wij waren uiteraard dolenthousiast, nog geen 10 dagen na thuiskomst was het mijn verjaardag en konden we iedereen de eerste foto’s laten zien en vertellen over het resultaat. Er stond nog een weekje Cahors in de planning voor bezichtigingen maar dat werd dus een weekje vakantie met de (schoon)ouders en een korte bezichtiging van Le Petit Mas d’Ile. Iedereen was enthousiast en ook Aris en Berthy zagen dat dit inderdaad onze plek moest gaan worden. Er werd een datum geprikt voor het voorlopig koopcontract en rond die datum zouden wij meteen een week op Le Petit Mas d’Ile verblijven zodat we konden zien hoe alles reilde en zeilde. Het zou begin augustus zijn.

Champagne

Het werden emotionele dagen, zeker bij de Notaris, maar feit was dat wij onze Herenboerderij gekocht hadden op voorwaarde dat we de financiering rond zouden krijgen. Terugrijdend naar huis gestopt op de camping waar Aris en Berthy met de caravan stonden en waar Berthy haar verjaardag vierde op 6 augustus. Na te veel wijn en champagne toch maar besloten om met z’n 4-en in de caravan te blijven slapen. Het was feest.

Vanaf toen ging alles in een stroomversnelling. Financiering regelen, banen opzeggen, huis in de verkoop en ga zo maar door. In oktober ben ik met Aris nog een keer terug gegaan om te zien hoe je eigenlijk een camping “afsluit” na het seizoen. Het was een gezellige boel. De broer van de eigenaresse kwam nog langs samen met zijn vrouw en met 2 flessen bubbels onder het motto : beter tranen met champagne dan tranen zonder champagne. En zo keerden wij na 4 dagen tevreden huiswaarts, kwam de financiering rond en reden wij op 17 december 2006 onze nieuwe toekomst tegemoet.